Son yedi günüm Eskişehir Şehir
Hastanesi’nde. Okan Bayülgen’in “Uykusuzlar Kulübü” adlı programını
izlerken halının üzerinde uyuyakalmışım, ne kadar vakit geçti bilmiyorum, eşim uyandırdı
yerine geç diye. Hoş son yavru doğduktan sonra yerim neresi o da belli değil ya:)
Saat 02 olmuş, yattım ama uyku gitti bu sefer. İçimde bir heyecan. Aksilik
olmazsa 1 Aralık günü Uludağ Üniversitesi’nde İç Hastalıkları ABD’da
öğretim görevlisi olarak çalışmaya başlayacağım. Nasıl olacak, kimlerle
tanışacağım, nasıl bir ortamım olacak, hayal ettiğim gibi olacak mı her şey?
Dört yıl aradan sonra tekrar üniversite ortamına geçecek olmak çok değişik bir
duygu.
Son dört yılda yaşadıklarım çok defa kendimi
sorgulamama neden oldu. YB uzmanı sayısı hastanemizde başlangıçta ikiydi, şehir
hastanesinde çalışanlar bilirler, iş yüküm çok fazlaydı (3,5 yılda 3200 hasta), çalışmayanlar ya da
henüz çalışmayanlar belki de hiç bilemeyecekler, anlatılmaz yaşanır
diyelim. Sanırım hastanedeki 8. ayımdı bir nöbet çıkışı (7 YB da 7 ex, 25 bin
adım) aynanın karşısına geçtiğimde kırk yılda emek emek büyüttüğüm
göbeğimin yok olduğunu gördüm, o an büyük şaşkınlık yaşadığımı hatırlıyorum.
Şöyle düşünmüştüm:
Fındık topla fındık ye, fındık topla
fındık ye…hayatın anlamı bu mu?
Tamam çok yoruluyordum ama neredeyse
15 yıl süren (6+5,5+3,5) üniversite deneyimi sonrası hayatımda ilk defa borçsuz
bir hayata kavuşmanın verdiği rahatlık da vardı. O dönemde üniversiteden kalma titizlenme
formlar oluşturma, checklistler yapma, yaptığın her şeyi yazma, hasta
yakınlarını her gün bilgilendirme…vs gibi beni yavaşlatan şeylerden sıyrılmaya
ve pratikleşmeye başladım. Son 3,5 yılında mesai arkadaşlığı yaptığımız
Pratisyen Dr arkadaşım, artık kardeşim diyebilirim Cansu’nun da gelmesiyle bazı
günler 42 hastaya çıktığımız bile oldu. O dönemde madem bu işi bu şekilde
götürmek zorundayım, mesai saatlerini biraz daha eğlenceli hale getireyim diye
düşündüm artık çok daha pratikleşmiştim, her şeyi bir kenara bırakıp yarım saat
kadar kahve molası vermeye, bu arada biraz plak dinlemeye, edebiyat
dergilerinden bir iki deneme şiir okumaya, annemin dediği gibi “olan şeylerden
bahsetmeye” (asla dedikodu değil) başladım. Adeta hızlı tren moduna
giren hayatımı biraz olsun yavaşlatmaya camdan dışarı bakıp manzaranın
tadını çıkarmaya hayatı duyumsamaya karar vermiştim ki kader ağlarını ördü
ve COVID-19’u gönderdi. Öncesinde 40 hasta bakıyordum belki ama toplasan 10
tanesi kritik diğerleri bakım hastası modundaydı ama COVID-19 öyle mi, 23-30
hasta ve hepsi kritik (dile kolay iki yıl), sürekli alert haldesin, neyse o konuya hiç girmeyeyim. Eski
evlilik gibi oldu sanki hiç öyle şeyler yaşamadık, ateş yine düştüğü yeri yaktı,
düşününce çok acılara tanıklık ettik ama geçti.
Son dönemde hastanede sayımız 6 YB
uzmanına çıktı, hasta sayımız tolere edilebilir sayılara düştü, icaplarımız
azaldı, gelirimiz biraz daha toparladı ama çoğumuz 40’lı yaşlardayız ve halen
asistan gibi çalışıyoruz, çok daha fazla sorumluluğumuz var, vizit, ertesi
gün tetkik planları, konslar, radyolojik tetkik planlamaları, o hastaların
transferleri esnasında yaşanan stresler, hasta yakınlarını bilgilendirme,
trakeotomisini, kateterini açma, bilumum girişimsel işlemler, mesai içi icap
gününüzde mevcutların üzerine 6-12 hastayı daha kabul etme, yasal sıkıntı
yaşama riski ve diğer bölümler olan etkileşiminizden bahsetmek istemiyorum.
Neredeyse tüm arkadaşlarımın düşüncesi
“Nereye kadar bu işi böyle devam ettirebiliriz ?”. Bu
durum çok bunaltıcı. Bitcoin desen herkes kaptırdı parasını, COVID herkesi
kumarbaz yaptı, ya borsa da düşerse? Buradan yeni uzmanlığını alan ve şehir
hastanelerine başlayacak arkadaşlara tavsiyem olsun, ne kadar değişir
bilmiyorum ama 12 hasta bakmanızla 25 bakmanız arasında maddi açıdan çok fark
olmuyor, sizi koordinatör gibi bir şey yapacaklarsa, bu şekilde çalışan arkadaşlarımıza
sorun artısı ve eksisini, mümkünse 8-12-17 yataklı bir YB’a sorumlu
olabiliyorsanız en güzeli. Baştan kuralınız olsun. Ben bu kadar bakabiliyorum
deyin. İcapçı da olsam, mesai sonrası 112’nin telefonlarını artık
açmıyorum, iki yıl boyunca sürekli evden arandım, bizler hastanenin icapçısıyız,
komutanın değil, hastanede nöbetçiler var, gerekirse beni ararlar diyorum
artık, olağanüstü bir durum olduğunda yöneticiler arıyor zaten. Diyeceğim o ki YB yan dal eğitimine başlayan sayısı
oldukça azaldı. Yeni uzman olanlar da büyük olasılıkla şehir hastanelerinin
yolunu tutacaklar, ben 4 yıldır mutlu olmanın yolunu bulamadım bu konu daha çok
uzar, bir şekilde kendinizi kurtarmanın yolunu bulun.
Başlıkta bahsettiğim kafes işte böyle bir şey. Ben bu kafesi kırmanın
yolunu uzun zamandır hayalini kurduğum akademik ortama geçmekte buldum. Gelirim
net olarak %40 azalacak; yavrularımdan, eşimden 6-8 ay belki daha uzun
süre ayrı kalacağım. İki yan dal uzmanı olarak 22’şer yıl birikim
yaparak alabildiğimiz evimize oturmak kısmet olmayacak. Dedim ya bu fırsat
olmasaydı daha ne kadar bu şekilde çalışabilirdim bilmiyorum. Dışardan bakınca
akıl karı gibi görünmüyor, bazan akşamları ne için diyorum, bu kadar çabaladın
alıştın da devam et, değer mi? İnsanlar üniversiteden kaçarken sen tersine gidiyorsun,
sonra sabah oluyor iki saat içinde tükendiğimi hissediyorum.
Neyle karşılaşacağımı bilmiyorum,
acaba hala öğrenme isteğiyle tutuşan, kendini geliştirme derdinde asistanlarım
olacak mı? Yoksa onlar da gelecek kaygısı hatta geçim sıkıntısı içinde bunalmış
halde günü geçirmek derdindeler mi? Acaba hala gözleri parıldayan, yaptığı
işten mutluluk duyan en az bir kişiyle de olsa karşılaşabilecek miyim? Uzun
zamandır tasarladığım projelerimi, eğitim planlarımı gerçekleştirebilecek
miyim? Sürekli öğrenme ve öğretme isteğim tekrar canlanacak mı?
Hayırlısı Allah utandırmasın diyelim.
